s [ Pobierz całość w formacie PDF ]

jej go \
al i o wszystkich tego konsekwencjach.
ojciec głośno wyra\
ał niepokój, \
e jazda nocą krętymi,
- Prawdziwy cud, \
e Beaumont natychmiast się nie
nieoświetlonymi drogami w górach mo\
e być niebez-
wyprowadził! - zburczała ją matka. - Na litość boską,
pieczna, i namawiał ją, \
eby choć przenocowała.
Varnie! Naraziłaś brata na utratę pracy! Czy ty w ogóle
Varnie jednak uparła się wracać. Po\
egnała się
myślisz? Mieliśmy z nim tyle problemów, a teraz, kiedy
serdecznie z rodzicami, prosząc, by dzwonili do niej
wreszcie się jakoś ustawił... Nie przyszło ci do głowy, \
e
na komórkę, a nie na numer telefonu domowego, gdy\

ten Beaumont go zwolni? A tak się chłopak starał, tak
- jak wyjaśniła, oczywiście nie do końca zgodnie z
mu zale\
y na tej robocie...
prawdą
116 Jessica Steele Zaręczyny na niby 117
- linia musiała być wolna z uwagi na charakter pracy musiała poradzić sobie sama. Rzecz w tym, \
e nie miała
Beaumonta. zielonego pojęcia, jak wymienia się koło, a ju\
szczegól-
nie jak to zrobić w czarną noc na nieoświetlonej drodze,
Kiedy wyje\
d\
ała z domu, na niebie pojawiły się
gdy nad górami przechodzi nawałnica. Mo\
e odczekać
chmury. Zanim znalazła się na granicy Gloucestershire
z Walią, zaczęło padać. Pogoda mnie ostatnio nie roz- do chwili, a\
deszcz osłabnie? Tak, tyle \
e czas mijał,
a nic nie wskazywało na to, by niebo miało się przejaś-
pieszcza, pomyślała Varnie, ale có\
, lepszy ju\
deszcz ni\

nić. Mo\
e do kogoś zatelefonować? Do Leona? W \
ad-
mgła, a w górach mo\
e w ogóle się przejaśni.
Niestety rzęsisty deszcz zamienił się w ulewę. Miota- nym wypadku. Do ojca? Te\
bez sensu. O tej porze spał
ne wiatrem ściany wody zmniejszyły widoczność w doli- ju\
pewnie smacznie, a w dodatku od domu oddzielał ją
szmat drogi. Do Leona było du\
o bli\
ej. Ale nie... Robić
nach niemal do zera. W taką noc zwykły śmiertelnik nie
wyściubia nosa z domu. Varnie jechała powoli, wdzięcz- z siebie taką niezgułę?
Varnie wysiadła z samochodu i otworzyła baga\
nik.
na losowi za to, \
e przynajmniej ma się gdzie skryć.
Były tam jakieś narzędzia do wymiany koła, tyle \
e...
Szczęście nie trwało jednak długo. Raptem coś zaczęło
Bóg jeden wie, jak się nimi posłu\
yć. Kwadrans póz
niej,
szwankować w układzie kierowniczym i chwilę póz
niej
zorientowała się, \
e... złapała gumę. Nie! - uznała zde- po bezowocnych próbach odkręcenia śrub, Yarnie zre-
zygnowała. Komuś, kto je mocował, pomyślała, chyba
sperowana. To niemo\
liwe! Samochód był
nigdy nie przyszło do głowy, \
e będą odkręcane. Próbo-
supersprawny. Ojciec konsekwentnie tego wymagał i
wała wielokrotnie, u\
yła do tego całych swoich sił, ale
pilnował, by nie zapomniała w porę oddać auta do
niestety po prostu nie chciały się poddać. Wyprostowała
przeglądu.
Na szczęście - a miała prawo sądzić, \
e za tak po- plecy. Była przemoczona do suchej nitki, więc napraw-
dę nie miało ju\
znaczenia, \
e deszcz lał się na głowę,
tworną noc i iście szatańskie warunki jazdy naprawdę
a włosy lepiły się do twarzy.
nale\
ało się jej trochę szczęścia - Varnie znajdowała się
Wyjęła telefon komórkowy. Lepiej ju\
wyjść na głu-
w pobli\
u zjazdu z szosy i dała radę powoli ustawić sa-
pią. Niezbyt to przyjemne, ale przynajmniej znane. Była
mochód na szerszym poboczu. Tylko co dalej? Siedziała
za kierownicą, jakby miała nadzieję, \
e ta przeklęta opo- bliska łez, gdy dotarło do jej świadomości, \
e w górach
trudno jest uzyskać połączenie z komórki, gdy\
traci się
na naprawi się sama. Tymczasem na trakcie nie pojawił
się ani jeden pojazd. Powoli dotarło do niej, \
e będzie
118
119
Jessica Steele
Zaręczyny na niby
zasięg. Wściekła na telefon, góry, pogodę, przebite koło
inny udzielił jej pomocy.  Ju\
jadę" - powiedział. Tyl-
i własną nieporadność ruszyła szosą przed siebie, spraw-
ko tyle. A\
tyle!
dzając co kilkadziesiąt metrów, czy mo\
e jakimś cudem
Uszła daleko od samochodu i nim wreszcie dotarła
w komórce nie odezwie się sygnał. Był to długi marsz.
na miejsce, zaczęły ją dręczyć wyrzuty sumienia, \
e w
Kiedy wreszcie telefon o\
ył, prawie się popłakała. Dr\
ą-
ogóle zaalarmowała Leona. Deszcz dalej lał jak z cebra.
cymi palcami wystukała numer do Aldwyn House z na-
Przemoczone buty tak cią\
yły, \
e kusiło ją, \
eby je po
dzieją, \
e Leon nie poło\
ył się jeszcze do łó\
ka, a przy-
prostu zdjąć. Równie niewygodnie szłoby się w sa-
najmniej nie usnął twardo.
mych skarpetkach.
Nie spał. Odebrał telefon od razu, jakby czekał.
Raptem, w ciszy nocy, usłyszała nadje\
d\
ający samo-
Varnie nie dała mu dojść do słowa.
chód. Nie miała pewności, czy powinna dać się zobaczyć,
- Leon! - zawołała roztrzęsiona. - Złapałam gumę
więc kiedy wyjechał zza zakrętu, przywarła całym ciałem
i nie mogę zmienić koła. Próbuję i próbuję, ale...
do skał, lecz po chwili omiotły ją przednie światła. Kierow-
Odczuła wielką ulgę, gdy nie zaczął jej pouczać, nie
ca gwałtownie zahamował. Serce zaczęło jej bić jak szalo-
powiedział, \
eby dała mu spokój ani nie robił \
adnych
ne. O matko! A jeśli to jakiś rzezimieszek? Na bezdro\
ach
wymówek. Zareagował tak, jakby natychmiast zrozu-
dochodziło czasem do tragedii. Pisała o tym prasa...
miał, \
e jest u kresu wytrzymałości nerwowej.
- Leon... - wyszeptała ze łzami w oczach.
- Gdzie jesteś? - zapytał łagodnie.
- Troszeczkę zmokłaś. - Wysiadł, podszedł do niej
Najlepiej jak potrafiła, urywanym głosem, opisała mu
spokojnie i patrząc na nią badawczo, delikatnym ru-
okolicę.
chem odgarnął z jej twarzy ociekające wodą włosy. -
- A w ogóle to... dokładnie nie wiem. Ja... A teraz szybciutko! - Pomógł jej wsiąść na przednie sie-
- Ju\
do ciebie jadę - przerwał. - Zamknij się w sa- dzenie. - Jazda do domu!
mochodzie. Znajdę cię. - Dzię... dziękuję, \
e przyjechałeś. - Zęby tak jej
Nie miała pojęcia, ile czasu zajmie Leonowi dotar- szczękały, \
e prawie nie mogła mówić. Nie odpowie-
cie do niej, ale podniósł ją na duchu ju\
sam fakt, \
e dział, wyobraziła więc sobie, \
e jest na nią zły. - Nie
nie musiała prosić, \
eby przyjechał. Nawet nie zasu- mogłam czekać w samochodzie. Komórka nie łapała
gerował, \
e zadzwoni do jakiegoś warsztatu, by ktoś zasięgu.
120 Jessica Steele
Zaręczyny na niby 121
- Najwa\
niejsze, \
e nic ci ju\
nie grozi. Tylko to się
Była tak zaszokowana, \
e na moment przestała się
liczy. Masz coś do zabrania ze swojego samochodu?
nawet trząść.
- To... torebkę. - Znów zaszczekały jej zęby. Chciała
- Bo inaczej co? Sam mnie rozbierzesz? - Zakryła rę-
po nią pójść, ale Leon stanowczo się temu sprzeciwił i
ką usta.
wysiadł. Dopiero wtedy Varnie uświadomiła sobie, \
e
- Licz się z taką mo\
liwością - warknął i stanął przy
cała się trzęsie i jest przemarznięta do szpiku kości. Nie
drzwiach z drugiej strony.
bardzo wiedziała, co robił Leon, a\
do chwili gdy poczu-
Prysznic był fantastyczny. Och, jeszcze, jeszcze... Go-
ła, \
e otula ją kołdrą. W rekordowo szybkim czasie zna- rąca woda obmywała jej głowę i całe ciało. Varnie powoli
lez
li się przed Aldwyn House. Nie tracąc czasu na zamy- zaczęła się rozgrzewać.
kanie bramy i wstawianie samochodu do gara\
u, Leon
- Jak ci tam?
zajął się wyłącznie nią. Varnie bardzo chciała panować
O matko! Miała towarzystwo! Czy przez zaparowaną
nad sobą, ale czuła się niewyraz
nie.
szybę było ją widać? Czy Leon w ogóle na nią patrzył?
- Próbowałam zmienić koło - powiedziała w drzwiach, - Z
wietnie! - odkrzyknęła. Miała nadzieję, \
e za-
ale Leon przytrzymał tylko opadającą z niej kołdrę i prze- brzmiało to pewnie, tak jakby wcale nie była za\
eno- [ Pobierz całość w formacie PDF ]