s [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Garden co dzień dostarcza jej bukiet najwymyślniej dobranych kwiatów, pośród
których jest rozsiany pewien gatunek żuczków o prześlicznych kolorach, co
kosztuje około 30 funtów. Ma zwyczaj, wchodząc do sali, obdarowywać dziewczynę
obsługującą bar z winami jakąś wspaniałą błyskotką, na znak swojej łaskawości i
sympatii. Na prośbę o pozwolenie jej odwiedzenia wyciągnie zapewne, tak jak to
robią inne słynne filles de joie, swój notesik i rzuciwszy nań niedbale wzrokiem,
odpowie, że jest bardzo zajęta, ale jeżeli petent pojawi się u niej o danej
godzinie danego dnia tygodnia, znajdzie dla niego dwadzieścia minut, za którą to
uprzejmość może oczekiwać skromnej sumki dwadziestu pięciu funtów
 skromna sumka" to obecne tysiąc funtów].
Córa nie musiała zostać prostytutką. Miała wyuczony zawód modyst-ki, więc łatwo
mogła znalez
ć uczciwą pracę (choć czy łatwo było wyżyć z zarobków modystki, to
już inna sprawa; spora dokumentacja dowodzi, że wiele kobiet zatrudnionych w
uczciwych zawodach musiało uzupełniać swoje dochody dorywczo uprawianą
prostytucją).
Nie ulega wątpliwości, że w połowie XIX wieku prostytucja w Londynie była bardzo
rozpowszechniona, ale nadal pozostaje sprawą dyskusyjną, jak szeroki był jej
zasięg. Opasłe dzieło Williama Actona, opublikowane w 1860 roku, podaje trzy
różne liczby prostytutek, które, jak sądzono, działały w Londynie: dziewięć
tysięcy czterysta dziewięć (według szacunku Ministerstwa Spraw Wewnętrznych z
roku 1841); pięćdziesiąt tysięcy (według szacunku komisariatu policji  sprzed
sześćdziesięciu lat"); i fantastyczna liczba ponad osiemdziesiąt tysięcy (według
szacunku biskupa Exeteru i niejakiego pana Talbota z Towarzystwa Ochrony
Młodych
Kobiet). Ta ostatnia liczba, wręcz nieprawdopodobna, zdawała się
189
wytworem coraz bardziej rozgorączkowanej wiktoriańskiej wyobraz
ni*, póki nie
wyszło na jaw, że zaliczono do prostytutek wszystkie kobiety, które miały
stosunek z innym mężczyzną niż z własnym małżonkiem.
W rozdziale o prostytucji swego bogato udokumentowanego dzieła London Labom
and
the London Poor (Londyńska klasa pracująca i londyńska biedota; 1862) Henry
Mayhew ze szczególnym potępieniem odnosi się do kobiet, które uznawał za
dorywcze, czyli  utajone" prostytutki, mając na myśli  szwaczki, modystki,
posługaczki itp., które oddają się prostytucji tylko od czasu do czasu, i to
jedynie ze znanymi sobie mężczyznami, do których muszą czuć niejaką skłonność -
kobiety te nie poniżają się więc dla pieniędzy, ale dla własnej przyjemności".
Sądził, że przynajmniej jedna na trzy z tych  kombinatorek" jest do głębi
zepsuta, choć przyznawał, że nie potrafi udowodnić tej tezy.
Tysiąc i jedna przyczyna mogą zmusić kobietę do zostania zawodową prostytutką,
ale jeśli kobieta z
le się prowadzi bez żadnych wyraz
nych racji, musi mieć
wrodzone złe skłonności16.
Liczne ???-wieczne dzieła tratujące o sprawach pici i o dziedzinie usług
seksualnych świadczą, że ludzie epoki wiktoriańskiej nie tylko nie tłumili
zainteresowań własną biologią, ale byli nią wręcz obsesyjnie pochłonięci.
(Odzywają się ostatnio głosy, że wiele z tych pseudome-dycznych i
pseudosocjologicznych ksiąg zawierało motywy pornograficzne i z tego właśnie
powodu były czytane; zdecydowanie pikantne wątki cechują zarówno dzieło
Henry'ego Mayhew, jak i Actona17. Nie tylko nie zaprzeczano kobiecej
seksualności, ale stała się ona przedmiotem gorącej dyskusji - ważnym
przyczynkiem do znacznie szerszej debaty o roli kobiety w życiu społecznym i
politycznym.
Zapewne w odpowiedzi na wzrastającą samoświadomość kobiet i ich domaganie się
reform poglądy Williama Actona na kobiece libido zaczęły zdobywać coraz więcej
zwolenników (choć spotykały się również z krytyką). Przedstawiając kobiety jako
istoty obojętne seksualnie, mówił mężczyznom to, co chcieli usłyszeć**.
Przeciwstawiając się ugruntowanej wielowiekowej tradycji, która widziała w
kobietach nie tylko
* Przyznawali się do tego niekiedy sami wiktorianie. Współczesny żart opowiada o [ Pobierz całość w formacie PDF ]