Freed_Lynn_ _Dom

s [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Zanim po�jawił się ten złodziej i porwał ją stąd, nie istniała żadna wspólna
przyszłość dla Nalii i jej córki... był tylko dany dzień, dana godzina, a wszystko to
rozciągnięte w jedną długą linię.
Nalia kuli się i przewraca na bok, żeby złagodzić ból. We wtorek, kiedy uda się w
głąb kraju, nie przeczyta Kat-zenbogenowi swoich notatek. Zapyta go, co takiego
okrop�nego było w tym, że córka i ona stawały się coraz starsze w tej jednej długiej
linii? Spyta go, czy to pragnienie za�trzymania córki dla siebie, jakie odczuwała i
nadal od-czuwa, było ostatecznie jedynie próżnością?
On, naturalnie, nie odpowie. Będzie musiała poczekać jakiś czas, dopóki nie
rozsznuruje i precyzyjnie równo nie ustawi swoich nieskazitelnie czystych butów.
Potem wy-ciągnie się na łóżku w tym małym pokoiku i powie to, co
mówi zawsze że dla Nalii dziewczyna zawsze była od-biciem i echem jej samej,
jej wściekłą wytrwałością, jej dumą, jej zemstą. A ona będzie go obserwować i
wsłuchi-wać się w jego słowa i nawet na jedną krótką chwilę zro-zumie. Usiądzie w
nogach łóżka i będzie wdychać zapach pasty do polerowania mebli... i, och, jakże
Nalia tęskni, by on ponownie miał swój udział w jej życiu.
ROZDZIAA CZWARTY
K
iedy przyjeżdżam z Sonnym, Maude czeka ubra�na w fartuch. Odbiera słoik z
wisienkami koktaj�lowymi, który wzięłam dla niej z naszej spiżarni, i podaje go
Sonny'emu.
Dziękuję mówi.
Wiem, że jutro zabierze go z powrotem do domu. Gdy-by matka zauważyła jego
brak, wiedziałaby, gdzie się po-dział i dlaczego. Maude bierze mnie za rękę i
prowadzi pod górę do drzwi kuchennych.
To mój pies oznajmia. Przepraszam za kuchen�
ne drzwi. Pachnie cebulą i Dziką Gardenią, a ja pragnę
całym sercem, żebyśmy teraz znowu wszystkie mogły być
razem w domu.
Mamuśka woła Sonny mam otworzyć fantę?
Otwórz colę odpowiada. Nadal lubisz colę, co?
Kiwam głową. Brak nam odpowiedniego brzmienia, od-powiedniego dla tego jej
nowego życia języka. Prowadzi mnie głównym korytarzem domu, nadal nie
wypuszcza�jąc mojej dłoni.
Tam jest toaleta, gdybyś musiała skorzystać mówi.
Zatrzymuje się w drzwiach swojej sypialni, gdzie mam
zostawić torbę. Stoją w niej obok siebie dwa łóżka, po-rządnie zaścielone i przykryte
białymi, zrobionymi na szydełku narzutami. A na oknach wiszą cieniutkie, nylo-
nowe firanki, pod szkłem toaletki leżą ozdobne serwetki. Nie ma tu żadnych świec
ani figurki Matki Boskiej.
Lunch jest gotowy mówi. Chodzmy, bo ostygnie.
Przy stole daje głową znak Sonny'emu, by odmówił
modlitwę. Gdyby nie była mężatką, błagałabym ją, żeby wróciła ze mną na wyspę.
Zamieszkałaby w pokoju przy-legającym do mojego i Sonja już nigdy nie
odważyłaby się przyjść tam korytarzem, nie ośmieliłaby się też doty�kać moich
dzieci.
Maude gotuje lepiej niż hotelowy kucharz rozpły�
wa się Sonny. Jest o wiele ciemniejszy od Maude, a jego
łysa głowa lśni od potu. Mogłaby prowadzić firmę cate-
ringową dla ludzi w mieście.
Oblewam się pąsem na myśl o matce, nieświadomej tego wszystkiego. Kiedy
jechaliśmy przez miasto, a także potem, na drodze prowadzącej do lotniska, Sonny
mil�czał przy kierownicy; nie zwrócił się do mnie ani razu. Teraz natomiast wpatruje
się we mnie swoimi małymi, żółtymi oczyma. Chce coś jeszcze dodać, kiedy odzywa
się Maude:
Pokrój chleb, proszę.
Chwyta bochenek i piłuje go energicznie. Ma pająko-wate palce, a ciało pod
paznokciami fioletowe. Odwraca-jąc wzrok, próbuję sobie przypomnieć dłonie
Naima i je�go całego. Nocą, kiedy leżę w łóżku, otwieram medalio-nik i podsuwam
jego fotografię pod światło lampy. Tutaj on przestał istnieć, jest cieniem. Nawet
dzieci zastygły w maleńkie owale twarzyczek. Dopóki tu pozostanę, będę odnosić
wrażenie, że moje życie na wyspie mogło być je-dynie snem. Czymś nierealnym.
Niczym.
Ten chleb też sama upiekła mówi Sonny, przesu�
wając deskę z pieczywem w jej kierunku.
Hau, co się też z tobą dzieje, zamierzasz się cheł�
pić? mityguje go Maude, próbując obrócić całą rzecz
w żart.
Ja też próbuję być wesoła. Przez cały lunch wychwa�lam wszystko, indyjskie birjani,
które przyrządziła spe�cjalnie dla mnie, ćatni z mango, miseczki do opłukania
palców przy każdym nakryciu, zupełnie jak nasze. Jed�nak we własnym domu
Maude jest nieśmiała, zupełnie siebie nie przypomina. Mówi tylko:
To jakiś stary przepis, który zawsze u nas był. Chcesz
jeszcze?
Kręcę przecząco głową.
Nie dziwota, że jesteś chuda jak pies mówi Sonny.
Uśmiecham się, ale on akurat wydłubuje widelcem coś
spomiędzy zębów i w ogóle na mnie nie patrzy. Maude wyciąga rękę i dotyka jego
ramienia.
Hej! woła. Wstaje i zaczyna sprzątać ze stołu. Ja
też wstaję, ale ona mówi: Już przynoszę ciasto ponczo-
we z bitą śmietaną. Poczekaj tutaj.
Dom jest nagrzany popołudniowym słońcem. U stóp wzgórza oraz w całej dolinie
stoją setki takich jak ten dom�ków; przy czerwonych drogach gruntowych. Jak
Maude potrafi pozostawać sobą w tym swoim nowym życiu? Jest niemal tak samo
dziwne jak moje życie.
Nadal lubisz ten deser? pyta, nakładając mi ogrom�
ną porcję na talerzyk.
Czemu ją przymuszasz, kobieto? Nie widzisz, że na�
sze jedzenie jej nie smakuje?
Maude siada i wpatruje się w niego swoim dawnym, wściekłym wzrokiem.
Usiłuję ją tylko nauczyć zwraca się do mnie Son�
ny. Bo gotowała przez cały wczorajszy wieczór i dzisiej-
szy ranek. Mówiłem jej, że powinna się oszczędzać ze względu na dziecko.
Odkładam łyżeczkę.
Maude?
Ona tymczasem wstaje. W ręku trzyma solniczkę i wiem, że cisnęłaby w niego,
gdyby tylko miała pewność, że się nie potłucze.
Co ci powiedziałam? pyta. Czy nie powiedzia�
łam, że masz nic nie mówić?
On się uśmiecha, próbuje wziąć jej wolną dłoń w swo�je. Ona cofa ją jednak, odsuwa
się.
Dlaczego nie potrafisz trzymać ust na kłódkę, kiedy
cię o to proszą? Co jest z tobą nie tak, hę? Chcesz spra�
wiać przykrość ludziom, którzy tobie nigdy nie zrobili
przykrości?
Teraz już wstał i on, ściska dłońmi oparcie krzesła.
O czym ty mówisz? Kto mi nigdy nie zrobił przy�
krości? Każdego ranka muszę cię wozić do tej kobiety
i każdego wieczoru muszę cię stamtąd zabierać!
Maude wyjmuje z kieszeni chusteczkę i wydmuchu�je nos.
Nie smuć się zwraca się do mnie.
A dlaczego niby ona miałaby być smutna?! krzy�
czy Sonny, wskazując na mnie palcem. A kimże ona
jest, żeby być smutna? Twoją córką?
Maude kręci głową.
Ai mówi ty zawsze musisz robić awantury.
Nigdy nie widziałam jej płaczącej. Widziałam jedynie, [ Pobierz całość w formacie PDF ]