s [ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Sprawdzę tylko, czy nie za bardzo krwawi i idę się przespać - oznajmiła
Laurel. - Jeśli nie zmieniłeś zdania i posiedzisz przy niej.
- Nie zmieniłem. Rób swoje i znikaj.
Prysznic we własnej łazience był tym, o czym marzyła od dobrych kilku
godzin. Namydlając szamponem włosy, wciąż myślała o dzieciach. Maxowi
nieszczególnie na nich zależało.  Może...", powiedział obojętnie, kiedy
spróbowała z nim o tym porozmawiać. Sama zajęta pracą, nie nalegała i
nigdy więcej nie powróciła do tego tematu.
RS
38
Kiedy Jarrad wrócił z dyżuru, siedziała w pokoju jadalnym otulona w
gruby szlafrok i przeglądała historie choroby pacjentów, których badała tego
dnia w przychodni.
- To ty jeszcze nie śpisz?! - Pokręcił głową i zniknął w kuchni.
Usłyszała pstryknięcie elektrycznego czajnika, a potem dz
więk
wpadającego do szklanki lodu.
- Mogę zrobić drinka? - spytał ożywionym głosem.
- Czy ja wiem... Dobrze. Wodę z odrobiną whisky.
- Brawo - zakpił. - Jak hulać, to hulać!
- To może zaparzysz jeszcze kawy?
- Z przyjemnością. - Jarrad wręczył jej szklankę i usiadł po przeciwnej
stronie stołu. - Ale na razie opowiedz mi coś więcej o Maksie, Laurel.
- Po co? Dlaczego mnie tak o niego wypytujesz? Jesteś uparty... jak pies
na widok kości. - Uśmiechnęła się mimowolnie.
- No więc?
- Nie wiem. Nie wiem nawet, od czego zacząć.
- Spróbuj. Uciekasz od tego, prawda? A tu już nie ma dokąd uciekać.
- Masz rację, że powinnam o tym z kimś porozmawiać - powiedziała
ledwie słyszalnym szeptem. - Ale nie wiem, Jarrad, czy akurat ty jesteś
właściwą osobą. Mam nadzieję, że się nie obrazisz.
- Przekonaj się.
- No więc... Kiedy nadszedł mój rok stażowy, nasze emocje zaczęły
stygnąć. Na początku prawie niezauważalnie... Max złościł się na mnie,
potem wpadał w coraz większą wściekłość, kiedy w jego dni wolne ja
miałam dyżur. Naprawdę chcesz tego. słuchać?
- Naprawdę.
- Zapomniał, ile miałam cierpliwości, gdy on był na stażu. Czasami to
było... po prostu okropne. Myślę, że uciekałam w pracę. Nie miałam odwagi
zmierzyć się z tą sytuacją, spojrzeć prawdzie w oczy.
- Mogę to sobie wyobrazić.
- W końcu zrobiło się prawdziwe piekło, ale żadne z nas nie miało
odwagi choćby wspomnieć o rozwodzie. Perspektywa zerwania wisiała
między nami w powietrzu. Była jak ciężar zawieszony na słabym sznurku,
który w każdej chwili może spaść na głowę. Zaczęliśmy mieszkać
oddzielnie. Kiedy zdarzył się ten wypadek, nic nas już nie łączyło.
- Uhm...
- A teraz powiedz mi coś o sobie.
- Kiedyś chciałem się ożenić - wyznał niechętnie.
- Z lekarką? Bardzo ambitną, nastawioną na robienie kariery.
RS
39
- Jak na to wpadłaś? - Roześmiał się głośno.
Zanim zdążyła odpowiedzieć, w sąsiednim pokoju zadzwonił telefon.
Jarrad poderwał się, żeby go odebrać, a Laurel, z osowiałą nagle miną,
pochyliła głowę nad kartą Josi Landers.
Kilka razy, odkąd przyjechali do Chalmers Bay, odbierał telefony
zamiejscowe od kobiet, a ona zawsze traciła z tego powodu humor.
- To do ciebie - powiedział. - Joshua Kapinsky, któż by inny. - Obrzucił
ją chłodnym, ironicznym spojrzeniem. - Nie rób takiej zdziwionej miny. Nie
żyjemy na innej planecie, chociaż czasami tak nam się wydaje. Dobrej
zabawy!
Kiedy na chwiejnych nogach podeszła do aparatu, Jarrad był już w
swoim pokoju. Nie miała najmniejszej ochoty na rozmowę z Joshua.
Dziwne, bo zaledwie kilka godzin temu przekonywała samą siebie, że jej
życie byłoby o wiele prostsze, gdyby zdecydowała się na to małżeństwo.
RS
40
ROZDZIAA
CZWARTY
- Podaj mi długie, tępe nożyczki, Skip.
Laurel przycisnęła gąbkę fibrynową do krwawiącego miejsca, a drugą,
wolną rękę wyciągnęła po narzędzie.
Rick Sommers zjawił się rano na wyznaczony zabieg. W pełnym stroju
operacyjnym, w asyście Jarrada i Skipa, Laurel miała pobrać wycinek jego
guza do badania histopatologicznego.
- Dziękuję za pomoc - zwróciła się do Jarrada. - Pewnie poradziłabym
sobie sama, ale uważam, że operowanie w pobliżu tętnicy szyjnej to zawsze
spore ryzyko. Lepiej dmuchać na zimne.
- Słusznie, po co kusić los. Zresztą cała przyjemność po mojej stronie -
powiedział uprzejmie, choć oczy błyszczały mu rozbawieniem.
- Potrzebny jest duży wycinek - wyjaśniła Skipowi, być może
niepotrzebnie. - Większą część, dla anatomopatologa, wyślemy w
formalinie do szpitala uniwersyteckiego, a mniejszą, w pojemniku z
pożywką, do pracowni bakteriologicznej, żeby zrobili badanie na posiew w
kierunku gruz
licy.
- Może napiszemy na skierowaniach, że to pilne - dodał Jarrad,
przemywając krwawiące miejsce. - I żeby zadzwonili do nas, jak tylko będą
mieli wyniki. Dopiero wtedy będzie można rozmawiać konkretnie o
przewiezieniu Ricka do Edmonton.
Oboje wiedzieli, że jeśli badania laboratoryjne potwierdzą rozpoznanie
choroby Hodgkina, pacjent jak najszybciej powinien zostać poddany
radioterapii. Na szczęście zdjęcie rentgenowskie nie wykazało jeszcze
zmian w klatce piersiowej, poza tym kilka dni rekonwalescencji po zabiegu
i oczekiwania na wyniki może dać Rickowi szansę na zlikwidowanie albo
uporządkowanie interesów w Chalmers Bay.
Laurel pobrała ostrymi nożyczkami fragment tkanki, zacisnęła
krwawiące naczynia kleszczykami, potem z pomocą Jarrada podwiązała je
catgutem, a niektóre koagulowała.
- Nie usunie pani całego guza? - zapytał Skip.
- Nie. Zostawię to chirurgom ze szpitala w Edmonton, jeśli uznają taki
zabieg za konieczny. I tak musiałby tam pojechać na naświetlania, a ja nie
mogę pozwolić sobie na ryzyko silnego krwawienia z dużych naczyń. Na
razie staram się zrobić wszystko, żeby ustalić diagnozę.
- Ona jest tchórzem, Skip - zażartował Jarrad bez cienia złośliwości.
- W to nie uwierzę - odparł pielęgniarz.
RS
41
- Trzeba będzie mu zrobić tomografię komputerową, a po operacji, jeśli
rzeczywiście ma Hodgkina, poddać naświetlaniu, które zniszczy resztki
guza.
Laurel mówiła prawie szeptem. Wiedziała, że pacjent, mimo iż Jarrad
podał mu dożylnie narkotyczne środki oszałamiające i znieczulił miejscowo,
wcale nie musi być nieprzytomny. Słuch jest ostatnim ze zmysłów; który
ulega całkowitemu wyłączeniu pod wpływem narkotyków lub środków
znieczulających, i pierwszym, który się budzi, jeśli już do takiego
wyłączenia dojdzie.
- Jeżeli anatomopatolog potwierdzi rozpoznanie Hodgkina - tłumaczyła
dalej Skipowi - ustali też, na ile zaawansowane są zmiany chorobowe.
Rick oddychał głęboko, wolnym, miarowym rytmem. Laurel przyglądała
się jego odprężonej, chłopięcej twarzy z bolesnym współczuciem. Kilka lat
starszy od niej mężczyzna, a wygląda na siedemnastolatka. Był o wiele za
młody, żeby pogodzić się z tak ciężką chorobą i jej wszystkimi
następstwami.
- Tragiczne, prawda? - powiedział Jarrad łagodnym szeptem, jakby dając
Laurel do zrozumienia, że nie tylko czyta w jej myślach i w sercu, ale czuje
tak samo.
- Tak...
Kiedy operacja dobiegła końca, Skip przewiózł Ricka do sali
pozabiegowej, a Laurel pospiesznie umieściła pobrane wycinki w
naczyniach z odpowiednimi płynami i zapakowała je do izotermicznych
pojemników. Joe Fletcher czekał już na korytarzu, żeby zawiez
ć je na
lotnisko. Tego dnia tylko jeden samolot leciał do Edmonton, dlatego nie
mogli sobie pozwolić na spóz
nienie.
- Strasznie nam brakuje Bonnie Mae - westchnęła Laurel, gdy Jarrad
wypełniał skierowania, które musieli dołączyć do przesyłki. - Pewnie wróci [ Pobierz całość w formacie PDF ]