s
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
pewno nie stanie się karykaturą nauczycielki zgorzkniałą, zasuszoną, nierozbudzoną starą
panną.
Staram się o pracę w Lowdean Primary wspomniała niespodziewanie.
Chcesz zostać zastępcą dyrektora? Sądzisz, że masz szansę?
Nie wiem, ale jeśli nie spróbuję, niczego nie dokonam, prawda? Zmiana dobrze mi zrobi.
Petheridge już prawie się zgodził. Będzie to właściwe posunięcie.
Katie zaśmiała się cicho.
Coś podobnego! Zawsze byłaś ambitna. Jeśli odejdziesz, będzie mi ciebie brakowało.
A wy też wkrótce nie wyjeżdżacie?
Mieliśmy taki pomysł, ale na razie nic z tego nie wyszło.
Wszystko będzie dobrze uśmiechnęła się Paula, zadowolona, że zmieniła temat.
Radio grało cicho, kiedy zaczął się serwis wiadomości. Słowa nie docierały do Pauli, aż
nagle jej uwagę przykuły dwa wyrazy.
Myra Jane Paula z trudem łapała powietrze. On powiedział: Myra Jane?
Cicho! Posłuchaj!
Reporterzy donoszą, że ci młodzi Brytyjczycy wypadli za burtę jachtu, którym wyruszyli w
rejs dookoła świata beznamiętnym głosem oświadczył spiker. Sygnały SOS zostały
odebrane na Oceanie Indyjskim, 500 mil na zachód od Australii, skąd wystartowały samoloty
ratownicze .
Paula była trupio blada, z niedowierzaniem wpatrywała się w odbiornik.
Nie! wyszeptała to nieprawda! Katie wyłączyła radio.
Lepiej zadzwoń do matki, może wie coś więcej.
Pewnie już próbowała się ze mną skontaktować nie swoim głosem powiedziała Paula
albo jeszcze o niczym nie słyszała. Zadzwonię do niej.
Na razie nie jesteś w stanie nic zrobić powiedziała stanowczo Katie. Mówiąc to, nalała
sporo whisky Colina do szklanki.
Masz, napij się. Paula potrząsnęła głową.
Nie, dziękuję.
Wypij! rozkazała Katie i podniosła słuchawkę.
Paula pociągnęła ze szklanki i z wdzięcznością poczuła ogarniające ją ciepło. Wzięła jeszcze
jeden, większy łyk.
Katie szybko zorientowała się, że państwo Lawrence zostali już poinformowani. Tom od
kilku godzin wydzwaniał do Ash Close. Oficjalne zawiadomienie, które nadeszło, gdy Paula
wychodziła ze szkoły i komunikaty w gazetach dały im do zrozumienia, czego mogą się
spodziewać.
Nie powinnaś prowadzić powiedziała Katie stanowczo, kiedy Paula zakołysała się na
nogach. Po tej ilości whisky, którą wypiłaś, złapie cię każda kontrola drogowa. Colin cię
odwiezie.
Colin oderwał się od majsterkowania w garażu i swoje współczucie wyraził, przeglądając
atlasy. Spojrzał w górę.
Muszą być gdzieś tutaj. Położył usmarowany palec na mapie. Tam powinni prowadzić
poszukiwania ciągnął dalej uspakajająco.
Wezmiemy twój samochód, żebyś potem mogła z niego korzystać. Katie pojedzie naszym.
Azy wzruszenia ukazały się w oczach Pauli.
Co ja bym bez was zrobiła? wydusiła. Przepraszam, zdaje się, że straciłam głos.
Jesteś w szoku powiedział Colin. Odzyskasz mowę. Powinnaś była napić się gorącej
herbaty a nie whisky. Gotowa?
Po raz pierwszy od czerwcowej przeprowadzki Paula spała w swoim dawnym pokoju,
chociaż słowo spała bynajmniej nie oddaje jej całonocnego czuwania.
Ojciec wezwał lekarza, który kurował jej matkę. Emily była w stanie rozstroju nerwowego.
Prawdopodobnie lubiła Myrę myślała Paula w ciemności, oczekując świtu. Dopiero po ślubie
Myry i jej decyzji, że wraz z Kenem zrealizuje jego szalone pomysły, matka zaczęła okazywać
sprzeciw. W obliczu niebezpieczeństwa, w jakim znalazła się Myra, uczucia macierzyńskie
ożyły.
Od czasu zerwania z Rickiem Paula najbardziej bała się nocnej samotności. Zawieszona
między snem a jawą rozpaczała nad życiem takim, jakie ono było. Nie mogła odpędzić myśli o
Ricku, nie widzieć go obok siebie, przestać przeżywać wciąż na nowo pożądanie, dotyk,
ekstazę...
Jakaś jej cząstka nie mogła zapomnieć. Mimo to wspomnienia mogłyby pomóc przetrwać
nadchodzące lata. Jeżeli tylko przestałyby być takie żywe i bolesne... Stopniowo uczyła się
przeobrażać je w szczęśliwy sen o niezapomnianych rozkoszach, przesłaniających troski. Nie
chciała myśleć o Myrze i Kenie dryfujących gdzieś po bezmiarach Oceanu Indyjskiego,
nękanych szaleńczym podmuchem Ryczących Czterdziestek dla odmiany sny o Ricku były
[ Pobierz całość w formacie PDF ]