s [ Pobierz całość w formacie PDF ]

drżały spazmatycznie, jakby usiłowała wprawie w ruch wózek.
Rebeka, przerażona zjawą, która tak nagie ożyła, cofnęła się kilka
kroków, a potem uciekła na dwór.
Pomoc!
Musi znalez
ć pomoc!
Przebiegła przez chodnik, znalazła się na ulicy, zawahała się, nie
wiedząc, dokąd dalej biec Do Olivera!
Jeśli tylko zdoła dotrzeć do Olivera, on jej pomoże!
Popędziła do rogu, a potem w górę Amherst
Street.
I wspomnienie snu - wspomnienie, które zatarło się tak całkowicie,
gdy obudziła się zaledwie przed chwilą - powróciło gwałtownie.
Przeraz
liwa, bezrozumna panika ogarnęła Rebekę i nagle senny
koszmar potoczył się kolejny raz. Objął ją mrok nocy, nawet domy
po obu stronach ulicy zdawały się usuwać w tył, wycofywać poza
zasięg wzroku.
Znowu stopy grzęzły w bagnie i sztywniały mięśnie nóg.
Teraz czuła czyjąś obecność - czegoś przerażająco złego - blisko za
plecami.
Otworzyła usta do krzyku, by przywołać pomoc, ale - tak samo jak
we śnie - ze skurczonego gardła nie wydobył się żaden dz
więk.
Serce waliło jej mocno, płuca odmawiały posłuszeństwa. Zmusiła
nogi do biegu i zataczając się, wspinała się na wzgórze.
Z ciemności wyciągnęła się ręka, owinęła wokół szyi Rebeki i gdy
dziewczyna próbowała krzyknąć, czyjaś dłoń zacisnęła się na jej
ustach.
Z
liska dłoń w lateksowej rękawiczce.
 Rozdział 8
Mroczny cień przeczesywał zimny kamienny budynek, jak pantera
obchodząca swój rewir; wszystkie nerwy napięte, wszystkie
mięśnie naprężone.
Wyczuwał wszędzie intruzów, ich woń zdawała się unosić w
powietrzu. Każdy pokój był zbezczeszczony, jakby to, co mu się
prawnie należało, zostało zabrane.
Ale niczego nie brakowało.
Wszystko było dokładnie takie, jak wczoraj, poza kurzem, który
wzbił się, gdy przechodzili z jednego pomieszczenia do drugiego.
Otwierali drzwi, których nie mieli prawa otwierać.
Dotykali rzeczy, które były przeznaczone wyłącznie dla jego
palców.
Zaglądali do każdej szafy i szuflady, usiłowali wywęszyć jego
sekrety.
Jakim prawem wdzierali się do jego królestwa?
Szedł ich śladem z taką łatwością, z jaką mięsożerca śledzi swoją
ofiarę; wiedział, gdzie byli, z taką pewnością, jakby nadal tam
przebywali, a on skradał się za nimi, obserwował ich czujnym
okiem.
Na drugim piętrze spędzili najmniej czasu, ledwo zatrzymali się w
niektórych pokojach, weszli tylko do kilku. Ale to zrozumiałe. Nie
było tam wiele... nigdy nie było.
Te drobiazgi, które pozostały, rzeczy bez znaczenia i o jeszcze
mniejszej wartości.
Pokoje na pierwszym piętrze obejrzeli dokładniej, weszli
wszędzie, dotykali wszystkich przedmiotów - jego przedmiotów.
Oczywiście, od razu wyczuł, co robili.
Szacowali każdą znalezioną rzecz, starali się ocenić jej wartość. Ale
jakie znacznie miało to, co znajdowało się w budynku?
Nie mieli prawa sprzedawać rzeczy zakładu.
Wszystkie - do ostatniego drobiazgu! - należały do niego.
Na parterze nie było tak z
le. Pokoje na tej kondygnacji, chronione
przed światem zewnętrznym parą wielkich dębowych drzwi,
zawsze były wypełnione nieznajomymi, toteż ta trójka więcej i tak
była bez znaczenia. Po prawdzie, gdy przechodził szybko przez
pokoje, ich obecność nie sprawiła mu żadnej różnicy.
Dopiero w najniżej położonych pomieszczeniach, izbach, które
celowo ukryto w suterenach, najsilniej poczuł spustoszenia
dzisiejszej inwazji.
Ich głosy nadal zdawały się rozlegać w tych wyłożonych płytkami
cudownych izbach, w których odbywały się zasadnicze prace. Gdy
przechodził z jednej do drugiej, doskonale pamiętając cele, do
jakich były przeznaczone, gotująca się wściekłość zaczęła kipieć,
gdyż w głębi duszy zdawał sobie sprawę, że natręci nie oglądali
tych pokoi z szacunkiem, na jaki zasługiwały.
To, co znalez
li, wzbudziło w nich odrazę. Nawet teraz ich
potępienie wisiało w powietrzu jak trujące opary. Gdy kończył
inspekcję, jego oburzenie rosło, gdyż wiedział, że mimo tego, co
czuli ci spiskujący małostkowi durnie, nie mieli pojęcia, co działo
się w tych pokojach, czemu służyły, w jakim celu używano tych
świętych przybytków.
Zadawał sobie pytanie, co by powiedzieli, gdyby poznali całą
prawdę.
No cóż, wkrótce to nastąpi, bo im ją unaoczni.
Z satysfakcją sprawdził ukryte wejście do najważniejszego pokoju.
Było nienaruszone.
Ten pokój nadal był znany tylko jemu.
Ten pokój krył najcenniejsze skarby.
Z jednej z półek wziął dużą mahoniową skrzynkę i umieścił na
stole. Otworzył ją, wyjął z większej przegrody stereoskop i z
mniejszej talię zwiniętych, pożółkłych kart. Delikatnie umieścił
karty w uchwycie na końcu urządzenia, podniósł go do oczu i
spojrzał przez soczewki.
W pokoju było dosyć światła malejącego księżyca, by rozjaśnić
wizerunek. [ Pobierz całość w formacie PDF ]